Imbolc 2016: imprisean pearsanta
Is fada mé ag triall ar Imbolc, féile lae a bhíonn ar siúl i mí Feabhra gach bliana i mBaile Bhuirne in iarthar Chorcaí. Ag Imbolc bíonn cuireadh ag ochtar cainteoirí cur i láthair 20 nóiméad an duine a dhéanamh ar cibé ábhar a bhfuil spéis acu ann. Tá cead ábhar ar bith a tharraingt isteach: eolaíocht, litríocht, polaitíocht, rud ar bith. An t-aon choinníoll ná, cé gur i nGaeilge atá na cainteanna, tá cosc ar an Ghaeilge mar ábhar lárnach na cainte. Mar sin, ní bhfaighidh tú gearán anseo faoi mheath na Gaeilge sa Ghaeltacht ná páipéar acadúil faoi stair an tuisil ghinidigh i nGaeilge na Mumhan. Leis sin, tá Imbolc thar a bheith éagsúil ó aon ócáid ‘Ghaeilge’ eile, go bhfios dom. Tá sé i nGaeilge, ach ní faoin Ghaeilge atá sé. Bhí Imbolc ar siúil arís i mbliana agus bhí mé ann gan teip. Agus rith liom gurbh fhiú dom cuntas a scríobh ar na cainteanna a bhí ann, chun a léiriú don saol mór chomh fiúntach is atá sé mar ócáid agus chun leithscéal a thabhairt daoibh teacht chuige an chéad uair eile! Seo chugaibh é.
Tráthnóna amháin i mí na Samhna 1840 shiúil fear tanaí dubh-ghléasta isteach in oifig an dochtúra Ricard. Bhreathnaigh an dochtúir go cúramach ar an chuairteoir, ar a éadan ard, ar a leicne bána, ar a bheola caol.
Ní ag insiders amháin atá a fhios gur underperformer í an tír seo sna ratings idirnáisiúnta. Má leanann cúrsaí mar atá, bainfear dínn ár status mar global player agus cuirfear an way of life againn i gcontúirt.
An chéad uair a bhí mé i mBeirlín, sna 1980í a bhí sé agus bhí mé 11 nó 12 bliain d’aois. Bhí mo mhuintir agus mise ar ár mbealach chuig ár laethanta saoire cois mara i dtuaisceart na Gearmáine Thoir. Agus muid ag tiomáint ó thuaidh rinne muid sos i mBeirlín.
Tráth den saol bhí athair, máthair agus triúr páistí ina gcónaí ar fheirm. Lá amháin rinne an t-athair muc a mharú agus chonaic beirt de na páistí is sine é. Nuair a tháinig fonn spraoi orthu tráthnóna, dúirt buachaill amháin leis an bhuachaill eile: “tusa an mhuc, mise an búistéir”. Tharraing sé scian amach agus ghearr sé scornach a dhearthár gur mharaigh sé é.
Bíp! Bíp! Bíp! Thosaigh an t-aláram ag bualadh. Thóg sé tamall orm mo shúile a chur i bhfócas agus an cnaipe múchta a aimsiú. 04:07 a bhí ar an chlog. Is cuimhin liom a cheapadh, cad ina thaobh a bhfuil an t-aláram ag bualadh ag am chomh haisteach seo? Bíonn sé socraithe agam le haghaidh 05:00 mar is maith liom tús luath a chur leis an lá. Ach níl sé 05:00 go fóill. Bhuel, cibé ar bith, tá mé dúisithe anois. Tá sé chomh maith agam tús níos luaithe fós a chur leis inniu.
Tá sé ag screadaíl ar bhealach a chuirfeadh isteach ort. D’aon ghnó a dhéanann sé sin, tá éilimh aige nach maith leis a chur ar athló. An dúch a athrú! An páipéar a athlíonadh! É a mhúchadh agus a chur ar siúl arís! Tá sé mar a bheadh peata tí agus Tamagotchi in aon cholainn amháin: mórán riachtanais ar bheagán buíochais. Agus ní raibh uaim ach doiciméad aon leathanaigh! Ach anois tá an bheirt againn in adharca a chéile arís sa seomra bídeach brothallach seo ina gcónaíonn an printéir.
Bhí beirt ar an traein, iad suite ar aghaidh a chéile. Dhá ríomhaire glúine oscailte acu. Dhá ghuthán cliste ar an bhord. Dhá chupán caife Starbucks taobh leo. Léine bhán agus casóg dhubh orthu araon, carbhat air siúd, gan carbhat uirthi féin. Bhí siad sáite ina gcuid ríomhairí, ag clóscríobh leo.
Nuair a thit an tóin as an Aontas Sóivéadach 1991, cheap muid gur daonlathas normálta a bheidh sa Rúis feasta agus go mbeidh deireadh lena cuid mianta impiriúla. Bhí dul amú orainn. Tá mathúin na Rúise ag múscailt arís agus, le cúpla bliain anuas, tá sé ag iarraidh na tíortha máguaird a tharraing ar ais isteach ina sféar smachta féin. Is í an Úcráin an íospartach is deireanaí. Bhí íospartaigh eile roimpi (ina measc an tSeoirsia in 2008, a ndearnadh trácht ar a cás ar an bhlag seo 
RSS